vücudunu sımsıkı saran giysisiyle öylece dikiliyordu. çadırındaydı, gösterinin dışında. elerini belki yüzüncü defa pudraladı. suratında anlaşılmaz bir ifade vardı.
Onu dış dünyadan ayıran ince, yıpranmış bez duvarların arkasından vahşi bir aslan kükremesi duyuldu. Ardından, dışarı çıkma isteğini bir anda silip süpüren o sinir bozucu ses: seyircilerin zavallı, şaşkın iç çekişi.
Onlardan nefret ediyordu.
Aptallığı sevmezdi. Ama bu sevmeyişin nedeni, o kalabalıktan daha fazla beyin hücresine sahip oluşundan değildi, hayır. Onlara benzemekten korkuşuydu sebep, bunu düşünmek bile korkunçtu. Her zaman farklı olmak istemişti. Onu bu sirkin bir numaralı ip cambazı yapan da buydu belki..
İpin üzerindeyken, kendini farklı hissederdi. Olağanüstü, önemli ve yenilmez. Ama ayakları yere bastığı anda, her seferinde, farkediyordu gerçeği, biliyordu. Bez duvarların ardındaki o vahşi görünüşlü aslanın aslında dünyanın en uysal aslanı olduğunu bildiği gibi, biliyordu işte. Burası bir sirkti ve burada, isimler de dahil olmak üzere, her şey yalandı.
Ama o, son günlerde engel olamıyordu ruhuna. Kabullenmeye ikna edemiyordu onu. Oysa öyle çalışıyor, o kadar çabalıyordu ki kendini kandırmak için... Ama ruhu çoktan anlamıştı.
Bir ipin üstünde yürümenin onu farklı yapmadığını biliyordu.
Daha da önemlisi, bir hiç olduğunu farketmişti. Bir sürüngen, kendinden kaçmaya çalışan bir zavallı..
Hep kulaklarını tıkadı bu acımasız gerçeklere. Aylardır, ruhuyla savaşarak sürdürmeye çalıştığı ikili yaşamını sürüyordu güçlükle.
Sahne adını da bu duruma en uygun gelecek şekilde değiştirmişti.
"Nar."
Başkalarına komik gelmişti bu. Ama genç adam, kendini başka bir isimde düşünemiyordu artık. Nar işte.. Dıştan bir bütün, içten paramparça..
Bedenini, ruhuun parçalarını bir arada tutan etten bir torba olarak görüyordu.
Ne yaparsa yapsın, işe yaramıyordu. Gösterisini ağırlaştırmıştı. Artık, altında koruyucu ağ olmadan çıkıyordu ipe. Düşerse, saniyesinde öleceğini bilerek.
Yüksekliği arttırmıştı. "İşte bu seni daha da alçalttı zavallı.." demişti ruhu alayla.
İp üstünde joglörlüğe başlamıştı. Onu farklı yapacak her fikri uyguluyordu..
Bir de şu düşme numarası vardı tabii.. En heyecanlı yerde, herkes soluklarını tutmuşken bir anda atıveriyordu kendini. Seyircilerin çığlıkları kulaklarını doldururken, tek eliyle tutunuyordu ipe ve ruhunun "neden, seni ahmak, neden tutunuyorsun?" haykırışlarına aldırmadan tek hamleyle geri çıkıyordu. Bu artık bir rutindi.
Yükseklere çıktıkça, daha da rezi hissediyordu.
Her düşme numarasında, ipi tutmasını istemeyen benliğiyle mücadele etmekten yorulmuştu.
Git gide daha çok batıyordu ve artık kararını vermişti.
Bu gece, ruhunun kazanmasına izin verecekti ve bu sayede, kendisi de ruhunu geri kazanacaktı.
Yeniden bir bütün olmanın zamanı gelmişti artık, canına yetmişti.
Farklı olamadığını kabul etmişti işte. Kendisi gibi, dört yaşından beri ip üstünde debelenen herkesin bir gün usta olabileceğini biliyordu. Bunda özel olan hiç bir şey yoktu. Zaten, bir süre sonra vücudunu sızlatan onca morluk ve yaradan sonra, düşmekten nefret eder oluyordu insan, kendiliğinden ustalaşıveriyordu. Ve başarıyordu, kahretsin, başarıyordu ve farklı olduğu yanılgısına düşüp ruhunu satıveriyordu.
Ama bu gece, bitecekti. Sona erecekti. Yıllar önce yapması gerekeni yapıyordu, yenilgiyi kabul ediyordu. Aslında bütün insanlık farkındaydı gerçeğin. Çalımlı, gösterişli bedenlerinin altında saklanan ürkek, zavallı ve sefil ruhların farkındaydılar. Onları özgürlüğe kavuşturmak için gereken cesaret yoktu yalnızca kimsede.. Ama o, bu cesarete kavuşmuştu sonunda.
Hayatının ilk savaşını, ölüme giden bu yolda kazanıyordu.
Güldü bu düşüncesine. Sonra, güldüğü zaman yüzünde beliren o acınası, çarpık ifade geldi gözlerinin önüne ve derhal vazgeçti gülümsemekten. Yüzü duvar gibiydi yine.
Çadırın dışında, alkışlar artmıştı. Aslanların işi bitmiş olmalıydı, bu demekti ki kendi sırası gelmişti. Çok beklemesi gerekmedi, az sonra, sahte bir neşe ve aynı derecede sahte bir hayranlık duygusuyla çınlayan o ses, adını haykırdı. Son kez gördüğünü bildiği çadırına şöyle bir bakarak, ellerini bir kez daha pudraladı ve dengesini sağlayacak olan ciriti kavrayarak gösteri alanına çıktı.
İğrenç bakışları üstünde hissedebiliyordu yine. Daha önce binlerce kez yapmış olduğu gibi, yavaşça tırmanmaya başladı. Kısa bir süre içerisinde, kıl kadar ince ipin üzerinde dengedeydi. Onlarca metrenin üstünde.
Biraz oyalandıktan sonra, hayatta kalma numarasına sıra geldiğinde, kahkaha atma isteğini oldukça zor zaptetti. Çünkü bu gece yaptığı numara hayatta kalma numarası olmayacaktı. Hayatta kalıyormuş gibi yapmaca oynuyordu, düşününce, ne kadar da zavallıcaydı..
İpin tam ortasında duruyordu şimdi. Garip bir şekilde sakindi. Kendini ilk defa herkesten üstün hissediyordu. Kendi kulaklarına bile yabancı gelen vahşi bir kahkaha attı, bir saniye sonra boşlukta süzülüyordu..
Seyircilerin çığlıkları, duyduğu son şey oldu. Daha önce defalarca planladığı gibi, ciriti tam karnına saplanacak şekilde tuttu ve yere çakıldı. Uzun ve sivri sopa, karnından girip sırtından çıkmıştı. Ve başarmıştı işte, ruhunu bedenine zımbalamış, parçaları birleştirmişti sonunda! Bir daha hiç ayrılmamacasına.. O bir bütündü artık. Ruhuyla bir bütün. İki yüzlü yaşamını geride bırakmıştı.
Şimdi ölüydü işte. Ölü bir adamdı. Huzura kavuşup sakinleşmiş ruhuyla bir bütün, ölü bir adam..
