20091122

i k i y ü z.

ikiyüzüncü kayıt olmuş. bilmiyorum. ilk blog açışımda pek ümitli değildim aslında. tutarlı değilimdir, sıkılır bırakırım demiştim. ama bi şekilde devam etti işte. yazmayı seviyorum. yazmanın içimdeki nedensiz suçluluğu azalttığını biliyorum. ve buradaki bir sürü insanla bişeyler paylaşmak, bi şekilde onların hayatına dahil olmak ve onlarında benimkine dahil olmaları. bi odada gibi. aslında insanları hayatıma almayı sevmem. ne biliyim, bu farklı sanki. farklı mı, siktir git.

kendi kendimi çok uğraştırıyorum. neden bilmiyorum ama, tek zorluğum kendime benim. çok mutluyken kendini depresyona sokabilme yeteneği, geçmişi unutamama, kendime kıçımla gülsem bile hiç bi yere gitmeyen, neresinden tutsam elimde kalan "baba-kız" hikayesi. haftasonu anneyle kaçamak görüşmeler, başka birinin evindebi misafir olmak.

yoruluyorum. bunları yazmayı bile sevmiyorum, güçsüzlüğümü yüzüme vurmayı sevmem. ama bişeylerin değişeceğini bilmeye, buna inanmaya ihtiyacım var, zira şu anda tek bildiğim şey sürüklendiğim. öss olmasına seviniyorum bazen çünkü zamanın nasıl geçtiğini anlamamamı sağlıyor. bir şekilde tükeniyor, bitiyor. salona gidip yalan mutlu aile tablosu çizmek yerine odama kapanıp fizik problemleriyle boğuşmak daha kolay geliyor. yer çekimi kuvvetiyle başa çıkabilirim mesela, ama aile olamayan bi insan topluluğuyla asla.

kendimi bırakmayacağıma dair verdiğim sözler olmasa, ki söz vermekten nefret ederim, çok farklı olurdu. intihar edeceğimden değil hayır. tamam ölmek kolay. ölmek çok olay ama bırakmak istediğim hayat değil, sadece kendi yaşantım. bir sabah kalkıp çok farklı bir şekilde yaşamaya başlamak istiyorum. alıştığım o ölü sıradanlığın dışında. çantamı alıp bütün gün fotoğraf çekmek istiyorum, hiç bişey yapmak zorunda olmadan.

bu yüzden pes etmiyorum. kendi hayatımı kendi istediğim şekile getirmek bana düşüyor. en can sıkıcısı ne biliyor musunuz? yıllar sonra çok başarılı ve mutlu biri olduğumda, "hep çok mutlu bir çocuk oldun zaten.." diyecek olmaları.

o zaman ses tellerim kopana kadar gülerim. ama asla bilemeyecekler.

bana zaten bende olmayan hiç bişey vermediler. yaşıyorsam, kendi becerimdendir.

2 yorum:

Profösör dedi ki...

insan sosyal bir varlıktır bildiğimiz gibi.. Onun için toplum halinde yaşamaktayız.. Paylaşmak esastır. Tanışmak, yardımlaşmak ve kaynaşmak bütün yanlızlıkları kovacaktır hayatımızdan.. Çizim yapmayı ve fotoğraf çekmeyi seviyorsunuz. Yazmaya da devam edin lütfen. yazılarınızda farklı bir mizah yüklü. Başarılar dilerim.

Mosquito Queen dedi ki...

Zaman ayırdığınız için teşekkür ederim. :)