19:24

Durup durup hayatın ne kadar anlamsız olduğunu düşündüğüm anlar var. Ve bi kere sıkışınca, düşündükçe daha da anlamsız geliyor. Kurtaramıyorum kendimi. Ve çok saçma. Hayat gerçekten çok saçma. Demek istediğim, babamın sevgilisiyle yaşıyorum, annemle buluşup ilişkisini sorguluyorum. Bazen cinsel hayatını konuşmaya kadar gidiyor.

Ne bileyim. Hiç bişeyin anlamı yok. Hiç bişey beni şaşırtmıyor ki artık. Şu olsun bu olsun, diye bir beklentim de kalmadı. Kalkmak. Yemek yemek, hayatta kalmak için. Dışarı çıkmak, giyinmek. Yani neden giyiniyoruz ki? Çünkü normali o. Normal ne? Çoğunluğun yaptığı. Yani kimse giyinmese, çıplaklık ayıp olmayacak mesela. Kapıyı çarpıp çıkacaksın, kimse de "anam, çıplak lan bu" demeyecek. O da çıplak olacak.

Ya da ayıp kavramı. O ayıp bu ayıp. Ananın amı ayıp. Bugün çok derin düşünüyorum, bana aldırmayın. Hiç bişey alıştığımız gibi olmasın istiyorum. Mesela, bi sabah kalksak ve paranın hiç bir önemi olmasa? Bütün zenginler göt gibi kalsa, borsa yıkılsa. Takas iyiymiş aslında. Ama insanoğlu bu. Boka sarmayacak iş var mı şu hayatta?

Kalksak. Ev diye bişey olmasa. Ülke olmasa. Sokakta yerde yatmak normal olsa, herkes sokakta yaşasa mesela. Çantamızı atsak, yerleşsek. İyiymiş ya, bugün de burda yatayım madem dense. Tehlike olmasa. Kimse üstüne saldırmasa. Saldırmalarını gerektirecek neden olmasa. Yani, kimsenin imkan olarak hiç bi farklılığı olmasa(hello komünizm, öpt by.) ve rahat etsek. Zengin fakir'den bahsetmiyorum aslında.

Farkedecek HİÇBİŞEY olmasa.
Ülkeler, şehirler, milletler, diller, dinler olmasa.
Tek bişey olsa.
O da bizim olsa ve şu siktiğimin dünyasında huzur içinde yaşayabilsek artık.